Czy może być coś bardziej nierealnego niż góry bez wzniesień, bez granic i bez najwyższego szczytu? Ach tak, te same góry, tyle że zimą. Popatrzmy zatem, czy warto wybrać się w nie, moim zwyczajem, na jeden dzień (i dwie noce w pociągu).

Choć tak dobrze widoczne z miejsc bardziej znanych, wciąż wymykają się precyzyjnym klasyfikacjom, przez co na dobrą sprawę nawet nie mogę powiedzieć, czy byłem w nich na rowerze po raz pierwszy. Jeśli trzymać się czeskiego podziału geomorfologicznego, spychającego je wyłącznie w hrabstwo kłodzkie, to tak. Jeśli jednak pozostaniemy przy mistrzu profesorze Jerzym Kondrackim, który rozciągał je aż po Výprachticką vrchovinę, to znaczną ich część już przejechałem przy okazji eksploracji Gór Orlickich, a nawet w nich nocowałem, w schronisku Kašparova chata na Adamu („Rowertour” 11/2016). Podobnie rzecz się ma z punktem najwyższym: w wersji oszczędnościowej to Jagodna (985 m n.p.m.), w wersji rozpasanej zaś – Suchy Wierch (Suchý vrch, 995 m n.p.m.). Jak zaznaczyłem w relacji z Gór Orlickich, preferuję zgniły kompromis, włączający do Bystrzyckich Mladkovską vrchovinę – górki podobne krajobrazowo, ale pozostawiające bardzo wyraźnie wyodrębnione pasmo Bukovohorskiej hornatiny z Suchým vrchem jako osobny region. 

W ten sposób pozostajemy z czymś dziwnym w postaci taboretu, czyli stromych ścian i środkowego siedziska, na którym można byłoby kalibrować poziomice, tudzież doznać rozchwiania upływu czasu (wspominałem już o Schulzu?) na słynnej wśród sudeciarzy drodze 

 

 

.