poradniki

 

Wymyśliłem – objadę kraj, a w każdym mieście i wiosce odwiedzę ten sam adres. Wybiorę ulicę, numer domu. Zapukam do nieznanych drzwi, porozmawiam, będę zbierał historie. Sprawdzę, jak wygląda Polska za drzwiami. Polska zwykłych ludzi. Środek transportu? Oczywiście rower!

Umówmy się: pomysł był wariacki. Pukać do obcych ludzi? Rozmawiać z nimi, pisać o tym? O czym w zasadzie? Przecież oni mogą nie mieć nic do powiedzenia, nie wiem, na kogo trafię. Ale zagnieździł mi się w głowie tak, że musiałem spróbować. Przejrzałem listę najczęściej występujących ulic w kraju. Wybrałem jedną – było ich ponad dwa tysiące na całą Polskę. Rzuciłem kostką. Numer 3. Dobrze, będę pukał pod trójki.

Wszyscy pytają: jaki to był adres? Dziwne pytanie. Przecież z założenia przypadkowe były tak adres, jak i jego mieszkańcy. Dla mnie ważniejsze było, kogo spotkam. 

Szczerze, bałem się. Starałem się przygotować. Spakowałem sakwy, przygotowałem rower – na tym się znam. W notatniku zapisałem 46 pytań otwierających rozmowę. O czym marzysz? Z czego jesteś najbardziej dumny? Cofnąłbyś czas, gdybyś mógł? Jakim chciałbyś być zwierzęciem? 

Była jedna rzecz, której nie mogłem przewidzieć, na którą nie mogłem się przygotować – że ludzie mi nie otworzą. Nie będą chcieli ze mną rozmawiać, opowiadać o sobie obcemu facetowi. Brudnemu, zakurzonemu, z drogi. Po prostu zatrzasną mu drzwi przed nosem. Powiedzą: „Nie, dziękuję”. Mogło tak być. 

4 lipca wyruszyłem z rodzinnego Wrocławia. Pierwsze drzwi były w Brzegu. Stresowałem się bardziej niż na maturze, odpalałem jednego papierosa od drugiego. Domofon (ach, jeszcze domofon trafiłem na pierwszy raz, o ileż łatwiej byłoby po prostu zapukać do drzwi) naciskałem bardzo niepewnie.