– Tam dalej są jaguary. O tak, są! I pumy. – To te w cętki? – Nie, w cętki to te drugie. –I chodzą ot tak, po drodze? – Jasne! – No ale to może w nocy raczej… – W nocy, w dzień chodzą, zawsze chodzą. – I pan już takiego widział? – A pewnie, co bym miał nie widzieć. Znacie te słupki na granicy, pomarańczowe takie? Przy jednym z takich słupków, no, jak stąd do tych worków stał. Na drzewie, w głąb jednostki, jakieś 200 metrów od szosy, wiszą nylonowe worki wypchane słomą. – Te worki treningowe? – Właśnie te! 

Bliżej, zaraz przy drodze, niszczeje betonowy budynek. –To może rozłożymy namiot tam, dla bezpieczeństwa, pod dachem? –O nie, to już teren wojskowy. Poza tym ten budynek jest pesado, ciężki… Mundurowy zaciąga wyraźnym, tonalnym akcentem z płaskowyżu. Co znaczy, że ciężki? Że straszy. Ile lat już ma, może 50, nikt tam nie wchodzi. Ponoć raz wszedł jeden szeregowy i oszalał, zwariował znaczy się. Wył potem całą noc.

Paragwajskie Chaco (kraina geograficzna w Ameryce Południowej, na pograniczu Boliwii, Paragwaju i Argentyny. Rozległa równina, rozciągająca się między rzeką Paragwaj a łańcuchem Andów – przyp. red.) jest suche i puste. Po przekroczeniu boliwijskiej granicy od razu widać więcej drzew. Jasne, że jesteśmy bliżej gór, bliżej wody – rzeki Pilcomayo, ale nie chodzi tylko o to. Po stronie paragwajskiej flora przydrożna to bardzo często tylko zasłona dla bezkresnych posiadłości ziemskich, gdzie wycięto w pień wszystko, co stało na drodze wypasowi bydła na eksport.