poradniki

 

Przypomniałem sobie wtedy ostatnią noc przed wylotem z Teheranu. Irańska waluta o nazwie rial to problem sam w sobie, dość powiedzieć, że po opuszczeniu granic Islamskiej Republiki Iranu miejscowe banknoty nadają się już tylko na podpałkę do kominka. Zdeterminowany, by się ich pozbyć, już w Isfahanie, przy pomocy Ahmeda, towarzysza podróży, pieczołowicie obliczyłem kwotę na transport ze stosowną rezerwą, a resztę wydałem na prezent dla żony. Cóż, okazało się, że rzeczywistość, zwłaszcza galopująca podówczas inflacja, ponownie przerosła mojego znajomego pięknoducha i w efekcie, po kupnie biletów na autobus, na lotnisku znalazłem się bez grosza przy duszy. W hali odlotów poznałem wielkooką uczennicę Farinaz, która zaprowadziła mnie do lotniskowej restauracji, gdzie przy stoliku miotała się jej choleryczna ciotka. Temperament tej ostatniej z kolei spowodował, że spóźniła się na samolot do USA i teraz wprowadzała w życie jakieś niezborne ratunkowe kombinacje geograficzne. Kiedy okazało się, że nie mogę jej towarzyszyć przy posiłku, nieznoszącym sprzeciwu głosem postawiła mi spory obiad, a wiecie przecież, jakie są ceny na lotniskach. Kiedy rozstałem się z paniami, przyszedł czas na spakowanie roweru. Okazało się jednak, że na teherańskim lotnisku żadne sytuacje kartonowe nie są uznawane i jedyną dopuszczalną możliwością jest zafoliowanie roweru w punkcie bagażowym, co oczywiście swoje kosztuje. Wyglądało na to, że z Iranu wylecę, ale bez roweru.