poradniki

 

Po uzyskaniu wszystkich dokumentów z Archiwum Archidiecezji Poznańskiej oraz Archiwum Państwowego w Kaliszu mogłem zacząć opracowywać trasę wycieczki. Nie było to łatwe, bo wsie, w których mieszkali moi przodkowie – prości ludzie, żyjący z pracy własnych rąk, trudno znaleźć na mapie. Trzeba więc było poświęcić trochę czasu, by wytyczyć marszrutę śladami pradziadków. W końcu się udało. Czas zatem przenieść się w XVIII i XIX wiek, do południowo-wschodniej Wielkopolski.

W Zalesiu koło Doruchowa rezerwujemy noclegi w gospodarstwie agroturystycznym. Przyjeżdżamy tam samochodem w czwartek wieczorem, by w piątek od rana penetrować okolicę. Chowamy rowery do szopy i podpytujemy gospodynię, czy w okolicy mieszkają jeszcze rodziny, z którymi możemy mieć wspólnych przodków. 

Po swojskim i pożywnym śniadaniu żegnamy się z panią Jadwigą, która z zaciekawieniem pyta, dokąd dziś na tych rowerach chcemy dojechać. 

– Na początek do Plugawic, gdzie urodził się mój pradziadek – wyjaśniam.

– W Plugawicach to nic nie ma. U nas się mówi, że tam jest koniec świata – śmieje się pani Jadzia.

Może i koniec świata, ale nie dla pradziadka. Dla niego był to raczej pępek świata. Wsiadamy na rowery i jedziemy w kierunku Plugawic, leżących gdzieś pomiędzy Starym Panem a Oświęcimiem nad rzeką Prosną (na oryginalne nazwy mijanych wsi będziemy zwracać uwagę jeszcze kilkakrotnie). 

Pedałujemy powoli, wśród pachnących łąk, pól i lasów, a zamiast ludzi mijamy bociany, żurawie i sarny (wspaniała przyroda, świeże powietrze i nieuregulowana Prosna, będąca rajem dla wędkarzy to atut Plugawic, jak czytamy na stronie wsi).