poradniki

 

Te trzy kreski pamiętam jeszcze z map, które studiowałem jako dziecko. Już wtedy zastanawiałem się – o co tu chodzi?  

I w którymś momencie pomyślałem, że za tym musi się kryć coś niezwykłego. Ostateczne potwierdzenie otrzymałem w 1996 roku, kiedy utworzono Narwiański Park Narodowy, chroniący niezwykły system hydrologiczny, bagienną roślinność i faunę.  I od czego tu zacząć? No bo chyba nie od pociągu relacji Szczecin – Białystok, który na dwie godziny utknął pod Warszawą, bo prądu w trakcji zabrakło. Chyba też nie od mojej tylnej opony z wkładką antyprzebiciową, która co prawda miała już trochę przejechanych kilometrów, ale też logo czołowej firmy, a mimo to wybuchła z hukiem dwa kilometry po wyjechaniu z domu. 

– Jedźcie sami na dworzec, ja was dogonię!  Czułem się jak ostatnia sierota. Obładowany rower, wielka dziura w bieżniku i pół godziny do odjazdu pociągu… Tramwaj? To rozwiązanie wydawało się najlogiczniejsze, ale po pierwsze – nie miałem biletu, a po drugie – z przystanku na peron jest tak daleko, że i tak pewnie bym nie zdążył, a tylko zniszczył obręcz. Zaklajstrowałem więc dziurę od środka, wzmocniłem taśmą izolacyjną, wymieniłem dętkę i napompowałem tak, żeby i ta nie wybuchła, ale też żeby obręcz nie dobiła do powierzchni jezdni. I pojechałem ulicą, a nie ścieżką rowerową. I spocony wpadłem w ostatniej chwili na peron. Jak w dobrym amerykańskim thrillerze. Albo melodramacie, jak kto woli. Zacząłem więc jednak od wybuchowej opony. To niedobrze, bo przecież z całej wyprawy to było najmniej ważne. Chociaż z drugiej strony… 

Więcej: czytaj w numerze „Rowertouru”